En hoe gaat het echt met ons?

‘Hoe gaat het’, vraagt ze me. Of hoe ze dat bij ons in West-Vlaanderen vragen: ‘oe ist?’ 

‘Niet zo goed eigenlijk’, zeg ik.

Ik zie de schrik in haar ogen. Ze hapert even in haar woorden, en verandert snel van onderwerp.

De volgende keer dat ze het vroeg, zei ik automatisch: ‘het gaat goed’. Maar eigenlijk was het niet zo. 

En ik zweeg.

---

Ik vind het fijn dat mensen elkaar vragen hoe het gaat, dat men geïnteresseerd is in de ander. Langs de andere kant merk ik dat ‘hoe gaat het’ ook een standaard vraag is geworden om een gesprek te openen of staande te houden. Men vraagt zo vaak hoe het gaat, maar volgens mij vaak uit een soort automatisme. Het lijkt alsof men geen echt antwoord verwacht. Of tenminste geen ander antwoord dan: ‘goed, en met jou?’

We zijn allen gewoon om ‘goed’ te zeggen, en het aantal zelfdodingen, onder andere hier in West-Vlaanderen, ligt zo ongelooflijk hoog. Voortdoen, alsmaar voortdoen, niet omkijken. En als iemand vraagt hoe het gaat, zeggen we meestal: ‘goed!’ Omdat we niet gewoon zijn een ander antwoord te bedenken. Omdat we het ander antwoord niet uitgesproken krijgen. Omdat we ergens wel weten dat er -vaak- geen ander antwoord verwacht wordt. Omdat we niet willen dat iemand van onderwerp verandert als we zeggen: ‘het gaat niet goed’ of ‘ik heb het moeilijk’.

We zeggen vaak dat we in tijden leven waarin er kan gepraat worden over moeilijkheden. Maar ik merk dat dit nog niet zo eenvoudig is, al gaan we er zeker op vooruit.

Blijf alsjeblieft vragen hoe het gaat. Maar laat ook toe dat mensen zeggen dat het ‘niet goed gaat’. En dat mag. Zo lang we elkaar niet verder uit het oog verliezen.