Over alles en iedereen zijn er wel vooroordelen te vinden. Net zoals bij psychische aandoeningen. Aanstellerij, aandachtzoekerij, te lui om te gaan werken, je eigen schuld, een zwakkeling, je had maar X of Y wel/niet moeten doen, ze kunnen naar fuiven gaan maar dan wel niet naar school, voor jou is het altijd vakantie, psychose is hetzelfde als psychopathie. En tenslotte: ‘Psychose? dus je hebt dezelfde ziekte als Kim De Gelder?
Dat dus.
Ik had me voorgenomen om geen blog over vooroordelen te gaan schrijven. Het onderwerp kan me veel te verdrietig maken. En het leek met nutteloos. Ze zijn er, de vooroordelen en misverstanden. En ze zullen er wellicht altijd zijn, over zowat elk facet van een mensenleven. Dus erover schrijven leek me nutteloos. Al kriebelde het de laatste tijd toch om iets uit mijn pen proberen te krijgen. Dus bij deze een poging. Om de taal te vinden. En om hopelijk (wie weet) toch enkele vooroordelen de wereld uit te helpen.
Ik heb niét dezelfde ziekte/aandoeningen/problemen/wat dan ook als een degoutant persoon als Kim De Gelder. En al woedt de discussie al vele jaren of hij wel ziek is, al dan niet ‘gewoon’ gruwelijk boosaardig. Maar geen zorgen. Zelfs spinnen laat ik leven en zet ik eigenhandig in de tuin om ze aan de katten te doen ontsnappen. Laat staan dat ik een mens zou kunnen pijnigen. Echt niet.
Daarnaast: niet alle mensen met een psychotische kwetsbaarheid zijn hetzelfde, of gevaarlijk. Net zoals niet alle kankerpatiënten niet en alle diabetici hetzelfde zijn. We zijn niet allemaal de zonderlinge, magere man met ongewassen kledij die elke dag meerdere keren voorbij de voordeur schuifelt en iets te lang door het raam naar binnen kijkt. Wij zijn niet allemaal die ene persoon in het dorp die grondig besproken wordt aan de uitgang van de kerk na de wekelijkse misviering. Er is niet zo iemand als ‘de psychoot’. Net zoals er evenmin een ‘autist’ of ‘ADHD-er’ is. Wij blijven gewoon mensen. Gewoon mensen. Vooral mensen.
Ook binnenin de hulpverlening heb ik jammer genoeg veel vooroordelen ervaren. Zelfs verpleegkundigen en ander medisch of paramedisch geschoold personeel behandelden me als ‘de psychoot’ omdat dat toevallig zo in mijn dossier gekriebeld staat. Omdat net die labeltjes me zijn opgekleefd. Er is heel veel stigma buiten psychiatrie, maar jammer genoeg ook binnenin de ‘muren’ van psychiatrie. Vaak ook door mensen die er werken. Het label lijkt soms belangrijker dan de persoon die erachter zit. Een mens met een eigen verhaal. Eigen dromen. Een eigen toekomst. Gelukkig meestal buiten psychiatrie.
Ik ben liever mens dan ziekte.
En bijlange niet Kim De Gelder, vooral dat.