‘Je hebt het zelf gedaan, dus je kan er wel tegen’

Op mijn dertiende begon ik mezelf opzettelijk te verwonden. Gedurende de eerste jaren was de fysieke schade nog niet zo ernstig. Niet dat de zelfverwonding op zich dan niet ‘erg is’. Iedere zelfverwonding is ernstig en dient serieus genomen te worden, ongeacht de ernst van de wonden. Veel belangrijk dan de verwondingen is het ‘waarom’. En het ‘hoe kan dit vermeden worden?’

Jammer genoeg leek het verwonden van mezelf langzaam aan uit de hand te lopen. Ik had steeds meer pijn en schade nodig om de beesten in mijn hoofd te doen zwijgen. Uiteindelijk werd ik ‘vaste klant’ op de spoeddienst. Ook volgden er meerdere operaties om wonden via donorhuid te sluiten. Ik werd een menselijk lappendeken.

Eerst en vooral wil ik zeggen dat het overgrote deel van de ervaringen op spoeddiensten heel respectvol verliepen. De meeste artsen en verpleegkundigen waren erg zorgzaam, respectvol en sereen. Ook toen ik in knalpsychotische toestand gehecht werd, terwijl ik in de waan was dat ik Jezus was. Ook dan bleef de verpleegkundige bij me tot er een psychiater langskwam.

Jammer genoeg waren er ook minder aangename en zelfs vreselijke ervaringen met spoeddiensten en medisch personeel.

Zo was er de arts die meerdere wonden zonder verdoving hechtte. ‘Want ik had het zelf gedaan, dus ik kon tegen de pijn’.

En de spoedverpleegkundige die vroeg of ik een abonnement wenste, want ik kwam er toch drie keer per week.

En de arts die mijn wond ontsmette met handalcohol uit het pompje aan de deur van de behandelkamer. Ik ben wel wat pijn gewoon, maar dit was onmenselijk. Bijtende handalcohol in die wond.

De arts die het teveel werk vond om mijn wonden te hechten, ‘ze had geen tijd voor zo’n dingen’. Dus de wondranden dan maar aan elkaar zetten met nietjes. Wat een heel lelijk resultaat gaf. In het verslag las ik later dat ‘patiënte zelf om nietjes heeft gevraagd’. Wat helemaal niet zo was.

Ik heb heel wat ervaringen gekend die niet oké zijn. Maar gelukkig zijn het grootste deel van de contacten met medisch personeel goed verlopen. Er was de lieve chirurg die me niet veroordeelde voor mijn zelfverwonding. Ook al was het reeds de derde keer dat ze mijn wonden onder narcose moest oplappen. Dan de wondverpleegkundige, lieve huisartsen, enzovoort.

Het stigma blijft gigantisch en er is véél werk aan de winkel in de omgang met mensen die zichzelf verwonden. Maar gelukkig werd ik meestal heel respectvol behandeld.

Al zal ik nooit vergeten…

Wat zijn jullie ervaringen met medische hulp bij zelfverwonding?