Op mijn vijftiende nam ik mijn eerste psychofarmacon. Sindsdien heb ik iedere dag medicatie genomen. Soms voelt het vreemd dat ik gedurende tien jaar elke dag medicijnen heb ingenomen. En als mijn stemming heel erg hoog zit, dan voelt het ook alsof ik die pillen helemaal niet nodig heb. Dan zeg ik zaken tegen mijn omgeving als: ‘jullie proberen me te vergiftigen met die pillen’ en ‘jullie zijn ziek, niet ik.’
Soms ontmoet ik ook mensen die helemaal tegen het gebruik van psychofarmaca zijn, ook al hebben ze vaak zelf totaal geen ervaring met wat geneesmiddelen voor psychische problemen juist inhouden. Zo heb ik als puber iemand gekend die me heel vaak zei dat: ‘die pillen nutteloos zijn’ of ‘dat die pillen vergif zijn’. Dat was vaak moeilijk om te horen omdat ik toen nog erg beïnvloedbaar was. Ik liet me erg sturen door meningen van mensen uit mijn omgeving en soms stopte ik ook abrupt met mijn medicatie omdat men zei dat het ‘niet goed voor me was’ of omdat ik dacht dat ik ‘die medicijnen helemaal niet nodig had’. Ik was jong en beïnvloedbaar en liet me volledig leiden door wat anderen me vertelden.
Op dit moment hoor ik nog soms mensen zeggen dat: ‘al die medicatie niet goed is voor me’. Maar om heel eerlijk te zijn heb ik geen draaglijk leven zonder medicijnen. Ik heb meermaals geprobeerd ze af te bouwen en iedere keer kwam ik in psychose en/of depressie of (hypo)manie terecht. Wat tot hele gevaarlijke en ook ondraaglijke situaties leidde. Ik heb hele risicovolle dingen gedaan toen ik medicijnen probeerde af te bouwen of stop te zetten. Ik heb er intussen deels vrede mee dat ik medicijnen nodig heb. En dat de kans erin zit dat ik levenslang pillen zal slikken. Ook al is dat nu lang nog niet zeker.
Op vlak van medicatie ben ik voorstander van: ‘zoveel als nodig, maar zo weinig mogelijk’. Als het nodig is, dan is het zo. Maar wel zo spaarzaam en doordacht mogelijk.
Ik vind het spijtig dat zinnen als: ‘antidepressiva zijn rommel’ of ‘antipsychotica maken je enkel maar dik’ vaak uit monden komen van mensen die veelal zelden met zaken als depressie of psychose in aanraking zijn gekomen. Het is volgens mij jammer dat men door oneliners afgeschrikt wordt om medicijnen te nemen. Ook al vind ik ook dat het soms wel heel snel wordt voorgeschreven en dat er vaak ook andere behandelopties zonder medicatie zijn. Behandelopties die vaak heel erg prijzig zijn zoals de ambulante psychotherapie die bij ons in België amper wordt terugbetaald door de ziekteverzekering.
Ergens heb ik er vrede mee. Waar ik mijn medicatie soms nog met weerstand neem, heb ik er me grotendeels bij neergelegd dat mijn hersenen stukken beter functioneren met het dagelijks innemen van stemmingsstabilisatoren en antipsychotica. Dat ik veel minder afzie dankzij die dagelijkse pillen. Dat ik beter functioneer.
En ook al zijn psychofarmaca lang niet de enige oplossing, toch zijn ze wel een heel belangrijk element in mijn weg naar herstel.
Soldaat Van Porselein 